Głównym celem edukacji terapeutycznej staje się kształtowanie takich cech osobowości i charakteru oraz dyspozycji i funkcji psychofizycznych, dzięki którym uczeń może osiągnąć optymalny dla siebie rozwój oraz opanować podstawowe wiadomości i umiejętności szkolne. Postępowanie pedagogiczne opiera się na głębokiej świadomości zależności psychoedukacyjnych między przebiegiem uczniowskiego procesu uczenia się, a  procesem nauczania stosowanego przez nauczyciela. Tylko prawidłowa synchronizacja między tymi procesami na kanwie znajomości aktualnych i potencjalnych możliwości oraz ograniczeń dziecka, warunkuje efektywność edukacji i rozwoju ucznia pod jej wpływem.

O konieczności  i wartości diagnozowania nauczyciel pamięta nieprzerwanie, dzięki czemu stale dostosowuje się elastycznie do aktualnego stanu wydolności każdego wychowanka. W kanonie zadań terapeutycznych uwzględnia:

·      stymulacja psychoruchowego rozwoju,

·      kompensację niedoborów rozwojowych,

·      korektę zakłóceń przebiegu procesów i funkcji psychicznych,

·      eliminacje braków dydaktycznych,

·      zmianę postaw wobec trudności i niepowodzeń szkolnych,

·      usuwanie przeszkód adaptacyjnych ucznia w środowisku szkolnym.

Wielość i różnorodność zadań wyznacza edukacji terapeutycznej istotne funkcje: stymulującą rozwój uczniów; profilaktyczną wobec grożących niepowodzeń szkolnych, korektywną w odniesieniu do wszelkich nieprawidłowości rozwojowych, wyrównawczą wobec zaistniałych problemów dydaktycznych. Współgranie  wszystkich tych funkcji i zaspokojenie specjalnych potrzeb uczniów służy optymalizacji ich rozwoju oraz funkcjonowania społecznego.

Postępowanie edukacyjne musi być wieloaspektowe, łączące się w jeden zwarty strumień oddziaływań. Potrzeby rozwojowe i edukacyjne wymagają zaspokojenia w aspekcie psychoterapeutycznym, psychokorekcyjnym, psychodydaktycznym i ogólnorozwojowym.

Aspekt psychoterapeutyczny sprawdza się przede wszystkim do wywierania wpływu kształtującego postawę świadomego uczestnictwa ucznia w procesie przezwyciężania trudności w uczeniu się. Osiągnąć to można doprowadzając go do przejściowego zaakceptowania własnych trudności: mobilizując do aktywnego działania mimo istniejących przeszkód;  ucząc sposobów pokonywania niepowodzeń; wzbudzając w nim wiarę we własne siły i możliwości oraz pobudzając dążenia do osiągania sukcesów.

Aspekt psychokorekcyjny to stosowanie wielu zabiegów specjalistycznych, zmierzających do osiągnięcia zgeneralizowanej sprawności całokształtu funkcji  i procesów psychofizycznych, zaangażowanych w proces uczenia się w ogóle, a w przezwyciężanie specyficznych trudności w jego obszarze przede wszystkim. Osiągnąć to można przez usprawnienie, korektę i kompensację elementarnych funkcji percepcyjnych i motorycznych, ich synchronizację w integracje wielomodalne, a także przez wspomaganie prawidłowego rozwoju procesów wyobraźni, uwagi, pamięci, mowy i myślenia.

Aspekt psychodydaktyczny to kształtowanie prawidłowych umiejętności szkolnych, a przede wszystkim, czytania, pisania, liczenia, mówienia, rozwiązywania problemów, przyswajania wiedzy i umiejętnego korzystania z niej na miarę aktualnych możliwości i przyszłych potrzeb ucznia oraz wymagań programów nauczania. Osiągnąć to można dostosowując metodykę nauczania przez np. sylabową metodę nauki czytania i pisania, skorelowaną ściśle z indywidualnym podłożem możliwości psychofizycznych ucznia; odpowiednio dobrane modele ćwiczeń korygujących błędy, ab także usprawniających tempo, technikę oraz operatywność procesów czytania, pisania, liczenia, mówienia, itd.; strukturalizację wiedzy w odniesieniu do podstaw programowych i repetytoryjne utrwalanie jej.

Aspekt ogólnorozwojowy to pobudzanie i wszechstronne usprawnienie rozwoju psychofizycznego i emocjonalno-społecznego przez: aktualizowanie, uzupełnianie i poszerzanie wiedzy ogólnej i szczegółowej z różnych dziedzin; rozwijanie zainteresowań, zamiłowań oraz umiejętności organizowania i spędzania czasu wolnego; podnoszenie wydolności fizycznej i sprawności ruchowej.

Wszystkie oddziaływania terapeutyczne kierowane są równocześnie na sferę  emocjonalno-wolicjonalną i społeczną oraz orientacyjno-poznawczą. Zmierzają do wywołania u ucznia umiejętności równoczesnego pokonywania trudności zarówno tych w nauce, jak i tych rodzących się w ich następstwie, jako reakcje na emocje negatywne, wywołane niepowodzeniem szkolnym.

W postępowaniu psychoterapeutycznym sprawdza się technika wzmocnień pozytywnych w połączeniu z modelowaniem zachowań przez naśladownictwo. Wzmacnianie odbywa się bezpośrednio w oddziaływaniu na dziecko oraz pośrednio, gdy obserwuje ono modele w sytuacji nagradzania, pozbawiania nagrody, a wyjątkowo nawet kary. Program postępowania psychoterapeutycznego ujmuje hierarchicznie system wzmocnień pozytywnych, różnicując rodzaje nagród i zasady ich przyznawania.

W postępowaniu psychokorekcyjnym stosowany jest z reguły program percepcyjno-motoryczny. Realizowany kompleksowo prowadzi do znacznego zminimalizowania lub zupełnego zlikwidowania nieprawidłowości rozwojowych, neutralizując tym samym zaburzenia funkcjonalne.

W postępowaniu psychodydaktycznym dokonuje się rekonstrukcji wiedzy i umiejętności szkolnych. Wprowadza się powtórzenie dotychczas zrealizowanych treści  programowych, rekonstruując obszary zaległości i korygując możliwe do przezwyciężenia specyficzne trudności ze wszystkich przedmiotów szkolnego nauczania.

W postępowaniu ogólnorozwojowym stymuluje się rozwój ucznia i podnosi jego poziom wykształcenia ogólnego wyposażając w wiedzę i umiejętności programowe dla klasy, do której uczęszcza, równocześnie wykraczając poza jej zakres, by rozwinąć zainteresowania, uzdolnienia i talenty specjalne.